با فیلم سینمایی “راه آبی ابریشم” محمد بزرگ نیا دوباره دل به دریا زده است، لوکیشنی که همیشه محبوب او بوده و فیلم هایش را در آن ساخته است. اما فضا و حال و هوای “راه آبی ابریشم” با دیگر فیلم های این کارگردان تفاوت دارد، هالیوودی است و قهرمانی و غرور ملی مان را احیا و تجدید می کند. در فیلم قهرمانی داریم به نام شازان که بهرام رادان نقش او را بازی می کند، از آن قهرمان های کلاسیک مثبت و باهوش و قوی که به جنگ دشواری های زندگی می رود و همه آنها را از پا در می آورد.
یکی از مهمترین کارکردهای سینما تقویت روحیه جمعی و ایجاد انگیزه در مردم یک جامعه است و این کارکرد به شکل غریبی در سینمای ایران فراموش شده است، اگر تجربه هایی با این هدف داشته ایم معمولا نتیجه کارآمدی ندیده ایم و حاصل کار جذاب نبوده است. اما “راه آبی ابریشم” با نمایش یک داستان حادثه ای، قوم ایرانی را به عنوان قومی هوشمند و تلاشگر معرفی می کند، ملتی که اقوام دیگر را دوست دارد و می تواند با اندیشه و افکارش روی آنها تاثیر بگذارد.
فیلم همه این مضامین دوست داشتنی را در قالبی غیرشعاری می گوید، بدون آنکه به دام تمهیدهای غیرسینمایی بیفتد در قالب حوادثی که بر «شازان» می گذرد و او سربلند از همه آنها بیرون می آید ما نکاتی را می بینیم که گذشته فرهنگی و نیاکانمان را به خاطرمان می آورد، گذشته ای زیبا و سراسر شکوه.
محمد بزرگ نیا همیشه کارگردان باوسواسی بوده، این را می شود از فاصله ای که بین فیلم هایش وجود دارد فهمید، در “راه آبی ابریشم” این دقت نظر و وسواس را می شود در طراحی صحنه و لباس و فضاسازی ها دید، که عالی و چشم نواز است، هم چشم انداز قرن ها قبل مقابل چشم بیننده زنده می شود، هم فیلم را سرو گردنی بالاتر از استانداردهای سینمای ایران قرار می دهد، لباس ها، کشتی، لوکیشن های داخلی و… به خوبی ساخته و آراسته شده اند.
بهرام رادان در نقش اصلی فیلم حضوری دوست داشتنی دارد، غرور ذاتی اش به فیلم کمک کرده و سیمای قهرمان باهوش، جذاب و موفق را دارد، حضورش در کنار بازیگرهای بزرگی مانند داریوش ارجمند و رضا کیانیان قابل توجه است و در کنار پگاه آهنگرانی زوجی رویایی و سینمایی به نظر می رسند، بخش هایی از فیلم دوبله شده که در مورد آهنگرانی انتخاب یک صدای تازه کمک کرده تا برای ایفای نقش شاهزاده ایرانی اصیل و باوقار مناسب ترین گزینه باشد.
اما کاش بزرگ نیا روی قصه بیشتر کار می کرد و بخش کارگردانی این قدر ذهنش را درگیر نمی کرد، داستان در میانه فیلم افت می کند، ریتم فیلم کند می شود و نکته آزاردهنده بعدی بخشی است که شخصیت های خارجی، فارسی را سلیس و روان حرف می زنند و نشان می دهند حسابی به زبان مادری شخصیت های اصلی وارد هستند، برای فیلمی با این ویژگی ها حیف است که چنین ضعف و کاستی وجود دارد، هرچند که قطعا بزرگ نیا این تمهید را به خاطر راحت بودن تماشاگر عام انتخاب کرده است.
“راه آبی ابریشم” در کنار “کشتی آنجلیکا” یکی از بهترین فیلم های کارنامه محمد بزرگ نیا است، هم برای ساخت آن انرژی صرف شده، ایرانی و ملی است، جذاب و چشم نواز است و پس از سال ها جماعت ایرانی را به تماشای فیلمی دعوت می کند که به آنها یادآوری می کند نیاکانی باهوش، مقتدر و فرهنگ دوست داشته اند. تماشای این فیلم در سالن های سینما در کنار پاسداشت زحماتی که برای ساخت این فیلم صرف شده، ادای دین به گذشته پرافتخار این سرزمین هم هست.
منبع : شبکه ایران
کپی برداری از مطالب سایت تنها با ذکر دقیق لینک سایت MovieMag.IR و نویسنده مطلب مجاز است.
به جمع طرفداران مووی مگ در فیس بوک بپیوندید
