نقد و بررسی فیلم The Rum Diary

وقتی نام « هانتر .اس. تامپسون » شنیده می شود، همگی اهل فن به یاد سبک نگارش منحصر به فرد این نویسنده تحت عنوان « گانزو » می افتند. « تامپسون » روزنامه نگاری بود که علاقه ایی به تنظیم گزارش به زبان سوم شخص نداشت و ترجیح می داد که تمام مسائل را از دید خود بنگرد. البته کار به به همینجا ختم نمی شد، او در گزارشاتی که منتشر می کرد همواره از عنصر تخیل به شکلی کاملا ماهرانه استفاده می نمود که همین امر به مقالات او رنگ و بویی کاملاً متفاوت می داد. « تامپسون » در سال 1972 رمانی با عنوان « ترس و وحشت در لاس وگاس » را منتشر کرد که سالها بعد فیلمی با همین عنوان با بازی « جانی دپ » و « بنچیو دل تورو » از روی آن ساخته شد. در جریان ساخت فیلم « ترس و وحشت در لاس وگاس »، « تامپسون »  دوستی خود را با « جانی دپ » آغاز کرد و این دوستی را تا سال 2005 ادامه داد. اما وی در این سال بعد از اینکه با خانواده اش ملاقات کرد، خود را به اتاق بغلی رساند و با شلیک گلوله ایی به مغز خود، زندگی اش را پایان داد. از آن پس « جانی دپ » مصرانه به دنبال این بود که فیلمی براساس یکی از رمان های « تامپسون » به نام « خاطرات عجیب » بسازد که بالاخره امسال به آرزوی خود رسید. رمان « خاطرات عجیب » از این حیث حائز اهمیت است که گفته شده در واقع شخصیت پُل براساس زندگی واقعی خودِ « تامپسون » نوشته شده است. البته فیلم را هم که ببینید به راحتی متوجه خواهید شد که سبک زندگی ناسالم پُل همانی است که همیشه از « تامپسون » سراغ داشته ایم.

جانی دپ در فیلم « خاطرات عجیب » پُل کمپ است. پُل روزنامه نگار مستقلی است که کار ثابتی ندارد و هر بار در یک روزنامه مشغول بکار می شود. وی به دلیل آنکه از هیاهوی نیویورک و نحوه فعالیت پر سر و صدای آن خسته شده، تصمیم می گیرد تا مدتی هم به منطقه ایی آرام و بدور از هرگونه زد و بند برود تا فعالیتش را در آنجا پیگیری کند. به همین منظور وی از روزنامه ایی محلی به نام  San Juan Star که واقع در پورتریکو است ، تقاضای کار می کند و پس از مدتی هم با سردبیر این روزنامه به نام لاترمن ( ریچارد ینکینز ) ملاقات می کند. لاترمن علاقه ایی به رزومه کاری پُل ندارد و در واقع معتقد است که این رزومه به درد سطل آشغال می خورد! با اینحال به دلیل آنکه فرد مناسب دیگری برای کار وجود ندارد، موافق می کند تا وی در دفتر روزنامه مشغول به کار شود. پُل بعد از ورودش به کار با یک بساز بفروش به نام ساندرسون ( آرون اکهارت ) آشنا می شود. ساندرسون فردی ثروتمند است که به خوبی به این موضوع اشراف دارد که پُل توانایی های زیادی در نوشتن داستان و جلب نظر مخاطب دارد، به همین جهت از او درخواست می کند تا داستانی هم درباره یکی از پروژه هایش بنویسند. پُل اگرچه علاقه ایی به کار سفارشی ندارد اما با دیدن نامزدِ جذاب ساندرسون به نام شنالت ( امبر هیرد ) دست و پایش را گم می کند و بخاطر اینکه بتواند دوباره او را ببیند، می پذیرد که اینکار را انجام دهد! اما رفته رفته پی می برد که از او در این جریان سوء استفاده شده و…

اینکه فیلمی براساس رمانی که سالها اجازه انتشار نداشت، ساخته شده جای خوشحالی دارد اما به نظرم می بایستی این فیلم خیلی زودتر از اینها ساخته می شد. « خاطرات عجیب » در شرایطی به اکران درآمده که دیگر کمتر کسی نام « تامپسون » را به یاد دارد و سبک نگارش ویژه مطالبش را به خاطر سپرده است. برای کسانی که با این رمان نویس آشنایی ندارند باید عرض کنم که که این آقای « تامپسون » معمولاً چون شخصاً به مواد مخدر و مشروبات الکلی علاقه فراوانی داشت، در داستانهایش نیز تا دلتان بخواهد شخصیت هایی با قابلیت توهم زدن و یا دائم الخمر بودن پیدا می شد! بارزترین نمونه هم فیلم « ترس و وحشت در لاس وگاس » است که براساس یکی از داستانهای « تامپسون » ساخته شده بود. اما خوشبختانه برعکس تصوری که طرفداران « تامپسون » از فیلم « خاطرات عجیب » دارند ، خبری از دائم الخمر یا معتاد بودن شخصیت اصلی داستان به چشم نمی خورد و بجای او این وظیفه بر دوش یکی از نقش های مکمل داستان به نام موبورگ قرار داده شده است!. اما « خاطرات عجیب » مشکلات زیادی دارد که اصلی ترین آنها وجود داستان های فرعی و عدم توانایی نترل آنهاست.

وجود داستانهای فرعی متعدد و پرداخت ضعیف آنها ، مشکل اصلی « خاطرات عجیب » است. فیلم در ابتدا که داستانش را تعریف می کند بسیار رو راست و صادق است، اما به محض اینکه پُل وارد زندگی افراد مختلف می شود، مشکلات فیلم آغاز می شود. به عنوان مثال زمانی که پُل وقتش را با دوستان خُل وضعش به نامهای سالا ( که در ظاهر یک عکاس اما در حقیقت یک خروس باز است! ) و موبورگ ( که دائم الخمر است ) می گذراند، فیلم شکلی کمدی به خود می گیرد که اصلاً به حال و هوای فیلم نمی آید. در این وضعیت شما با « جانی دپ» ی روبرو هستید که پیش از این در سری فیلمهای « دزدان دیایی کارائیب » مشاهده کرده بودید. شوخی ها ، میمیک صورت و شکل دیالوگ گفتن جانی دپ در این صحنه ها شباهت های قابل توجهی به جک اسپارو دارد.اما هنگامی که فیلم به میانه می رسد، ما شاهد برقراری یک ارتباط عاطفی بین پُل و شینالت هستیم که این بخش بسیار تماشایی است. از وقتی که « جانی دپ » را به خاطر حضور در فیلم « توریست » به « کری گرانت » تشبیه کردند، همیشه با خود گفته ام که آیا امکان دارد که « دپ » هم قدرتی در اجرای سکانس های رومانس داشته باشد یا خیر که این سوالم در فیلم « خاطرات عجیب » پاسخ داده شد. صحنه های مشترک بین « دپ » و « هیر » اصلی ترین نقطه قوت فیلم به شمار می آید و به تماشایش می ارزد.

اما پس از اینکه فیلم تازه روی دور می افتد و مخاطب را جذب خود می کند، شروع به تعریف داستان پُل و ساندرسون می کند که در اینجا باز هم فیلم روند نزولی را طی می کند!. با اینکه بازی « آرون اکهارت » در این فیلم بسیار تماشایی و قابل تقدیر است، اما باید بگم که تبدیل ژانر فیلم از رومانس به تریلر ( البته توجه داشته باشید به ترتیب ابتدا درام ،سپس کمدی و رومانس و در انتها تریلر می باشد ! ) باعث گیجی تماشاگر می شود و دست آخر هم که فیلم به اتمام می رسد، هیچکس به درستی نمی داند چه شد که شخصیت پُل به رستگاری رسید. در واقع باید بگویم که شما پس از اتمام این فیلم می بایستی در ذهن خود اتفاقات رخ داده را دوباره مرور کنید تا متوجه شوید که مسیر رستگاری پُل چگونه شکل گرفت ( هرچند در این مسیر تا دلتان بخواهد دست انداز وجود دارد!)

با اینحال فیلم نکات مثبتی هم دارد که از جمله آنها می توان به طراحی صحنه فوق العاده آن و بازی بازیگرانش اشاره کرد. بازی بازیگران فیلم دقیق و بی نقص انجام شده. « جانی دپ » در نقش اصلی این فیلم اگرچه مجبور بوده چند بازی متفاوت در موقعیت های مختلف از خود نشان دهد اما در نهایت از عهده انجام همه آنها به خوبی برآمده است. اما فکر نمی کنم « دپ » با این نقش انتظاری برای شنیدن نامش به عنوان کاندیدهای اسکار 2012 داشته باشد. « آرون اکهارت » هم در نقش ساندرسون شیک و نفرت انگیز است! سکانس مشترک بین « دپ » و « اکهارت » بسیار تماشایی است.

فکر نمی کنم که « خاطرات عجیب » بتواند به توفیقی در گیشه دست پیدا کند. همین الان که فیلم اکران شده، خیلی ها ظاهراً از اکران آن خبر نداشتند و کسانی هم که خبر داشتند علاقه ایی به آن نشان ندادند. این که جناب « جانی دپ » علاقه بسیار زیادی به شخص آقای « تامپسون » و رمان هایش داشته درست، اما من مخاطب هرگز نمی توانم به اندازه « جانی دپ » عاشق این شخصیت عجیب و غریب باشم. « تامپسون » یک دائم الخمر دائم بود که تا آخرین روزهای عمرش سعی کرد استعمال مواد مخدر ( از نوع ماری جوانا ) را قانونی کند و آخر هم همین توهماتی که ناشی از استعمال مواد مخدر بود، باعث شد تا خودکشی کند!. حالا فکرش را بکنید با فیلمی طرف هستید که براساس یکی از رمان های این آقای توهم زا ساخته شده باشد!. این را هم باید در آخر اضافه کنم که کارگردان این فیلم « بروس رابینسون » انگلیسی است که او هم سالها از اعتیاد رنج می برد و حتی کارش به مرکز ترک اعتیاد هم کشیده شده بود!

منتقد : میثم کریمی

کپی برداری از مطالب سایت تنها با ذکر دقیق لینک سایت MovieMag.IR و نویسنده مطلب مجاز است.

به جمع طرفداران مووی مگ در فیس بوک بپیوندید

خاطرات عجیب : The Rum Diary