پَک من و مانکی کینگ ، از جمله محبوب ترین شخصیت های تاریخ بازیهای رایانه ای هستند که هر دوی آنها در اوایل دهه ی 80 به عموم معرفی شدند و توانستند سالهای سال مردان و زنان بسیاری را سرگرم کنند. در سال 2010 پاتریک جین در یک انیمیشن کوتاه و خلاقانه 2 دقیقه ای، این شخصیت های محبوب را در قالب افرادی معرفی کرد که به شهر نیویورک حمله کرده اند. حال پس از گذشت 5 سال، هالیوود نسخه ای بلند و پر هزینه از این انیمیشن کوتاه را روانه سینما کرده و امیدوار است که بتواند رضایت بازیبازان و تماشاگران سینما را جلب نماید اما نتیجه کار چنان ویرانه ای است که فقط فردی مانند آدام سندلر می تواند با اعتماد به نفسی مثال زدنی در آن حضور یابد و در تولید اثر مشارکت کرده باشد!
ناسا در دهه ی هشتاد میلادی کپسولی حاوی بازیهای محبوب آرکید دهه ی هشتاد میلادی به همراه کلیپ های تلویزیونی که نشان از صلح دارد را به فضا می فرستد تا بتواند پیغامی صلح آمیز به موجودات زنده ای که احیانا در کهکشان حضور دارند ارسال نماید. 33 سال بعد، سم برنر ( آدام سندلر ) در یک شرکت آی تی مشغول به کار است و دوست صمیمی اش ویل ( کوین جیمز ) نیز رئیس جمهور ایالات متحده شده است! در این وضع، دنیا دچار آشوب می شود چراکه فضایی ها پیغام زمینی ها را بصورت اشتباه دریافت کرده اند و حالا با مجموعه ای از شخصیت های محبوب بازیهای آرکید از جمله پک من و مانکی کنگ و تتریس به زمین حمله کرده اند! حالا نوبت سم ، ویل و اِدی است که زمین را از دست شخصیت های دنیای بازیهای رایانه ای نجات دهند و….
« پیکسل ها » در نگاه اول ایده بکر و جذابی دارد و می تواند یکی از بهترین ساخته های سینمایی سال برای طرفداران بازیهای کامپیوتری در دهه ی 80 که امروز میانسال هستند باشد اما تمام این ایده ها و ابتکارات خیلی زود رنگ می بازد و فیلم هرآنچه دارد را در یک سوم آغازین رو می کند و پس از آن سقوط آغاز می شود.
یکی از عمده مشکلاتی که سازندگان « پیکسل ها » با آن مواجه بوده اند، این مسئله می باشد که این فیلم براساس یک فیلم کوتاه دو دقیقه ای ساخته شده است و نویسندگان در این نسخه بلند سینمایی توانایی اضافه کردن شاخ و برگ و گسترش دادن داستان جذاب اولیه را نداشته اند و نتیجه کار اثری شده که شبیه به اغلب آثار سندلر در چند سال اخیر می باشد. فیلم در هنگام حمله بازیهای رایانه ای بسیار خوش رنگ و لعاب به نظر می رسد و تماشای پک من زرد رنگ پس از سالها احساس خوشایندی به مخاطب انتقال می دهد. اما سقوط فیلم از نقطه ای آغاز می شود که آدام سندلر و دوستانش وارد معرکه می شوند و شوخی های بی سر و ته شان را بار دیگر در این فیلم از سر می گیرند.
شخصیت های داستان « پیکسل ها » اگرچه فانتزی هستند و نباید آنها را جدی گرفت، اما نبود حداقل پرداخت اولیه در آنان چنان آزاردهنده است که فیلم را به یک کلیپ بی ارزش تبلیغاتی مبدل کرده است که در آن افراد شوخی های پی در پی که فکر می کنند می تواند بامزه باشد را بکار میگیرند بی آنکه تفکری پشت این حجم از شوخی پنهان شده باشد. آدام سندلر به همراه کوین جیمز که در اینجا بطور شگفت انگیزی در نقش رئیس جمهور ایالات متحده حضور پیدا کرده ( با مجموعه ای از اتفاقات بی مزه ای که رقم می زند! ) و میشل موناگان در نقش وایولت، یکی از سطحی ترین و دم دستی ترین پرداخت های ممکن در یک فیلم سینمایی را شامل شده اند که تماشای این هجم از کج سلیقگی و سرگردانی در یک فیلم سینمایی که اکران گسترده ای برایش در نظر گرفته شده، اتفاق عجیب و غیرمنتظره ای محسوب می شود.
اما « پیکسل ها » نکات مثبتی هم برای تماشاگران میانسال دارد. فیلم جلوه های ویژه قابل قبولی دارد و تماشای شخصیت های دوست داشتنی بازیهای آرکید دهه ی 80 در قالب یک فیلم سینمایی مطمئنا می تواند لحظات نوستالژیک جالبی برای مخاطب میانسال فیلم رقم بزند. هجوم پَک من به شهر با آن دهان معروفش که همواره باز و بسته می شود(!) و مانکی کینگ و تتریسِ جذاب، اگرچه در « پیکسل ها » به درستی بکار گرفته نشده اند اما برای مدت کوتاهی هم که شده این قابلیت را دارند که بتوانند با حضورشان بر پرده نقره ای سینما مخاطب را یاد روزهای گذشته بیندازد.
در میان بازیگران فیلم که همگی در یکی از بدترین نقش آفرینی های کارنامه هنری شان قرار گرفته اند، تنها تورو ایواتانی، خالق بازی پَک من که لحظات کوتاهی در فیلم حضور دارد می تواند لبخند را به لبان تماشاگر بیاورد و از زمان کوتاهی که در اختیارش قرار گرفته بهترین لحظات فیلم را بسازد. آدام سندلر در یکی دیگر از ناامید کننده ترین نقش آفرینی های چند سال اخیرش، باید منتظر نامزد شدنش برای جایزه تمشک طلایی بماند!
« پیکسل ها » فیلمنامه مشخصی ندارد و شخصیت هایی رها شده را به مخاطب معرفی می کند که شوخی هایی سطحی را به کار می گیرند تا بلکه بتوانند مخاطب را به خنده وا دارند اما نتیجه کار ابدا راضی کننده نیست . تنها وجه مثبت « پیکسل ها » که می تواند تماشای اثر را به تجربه ای تحمل پذیر مبدل نماید، داشتن خاطرات نوستالژیک از شخصیت های محبوب دنیای بازیهای رایانه ای است که حضورشان در این فیلم می تواند احساس خوب گذشته را در مخاطب یادآوری کند. اما « پیکسل ها » با کنار گذاشتن قهرمانان آرکید دهه ی هشتادی، یک نسخه ضعیف تر شده از « بالغ ها » است که البته اینبار درجه بندی سنی PG-13 سبب شده تا کیفیت شوخی ها به مراتب پایین تر باشد. « پیکسل ها » ابدا باعث نمی شود به بازگشت کریس کلمبوس پس از 5 سال به سینما، خوش آمد بگوییم!
منتقد : میثم کریمی
این مطلب بصورت اختصاصی برای سایت ” مووی مگ ” به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگرد قانونی می گردد.
به جامعه مجازی سایت مووی مگ بپیوندید و دوستان سینمایی جدید پیدا کنید!
پیکسل ها (Pixels)
کارگردان : Chris Columbus
نویسنده : Tim Herlihy، Timothy Dowling
بازیگران :
Adam Sandler… Brenner
Kevin James … Cooper
Michelle Monaghan … Violet
Peter Dinklage… Eddie
و…
رده سنی : PG-13 ( مناسب برای افراد بالای 13 سال)
ژانر : اکشن
زمان : 105 دقیقه
