نقد و بررسی فیلم علاج مرگ ( Maze Runner: The Death Cure )

قسمت سوم « دونده مارپیچ » برخلاف پیش بینی های فاکس قرن بیستم، نتوانست در سال 2017 رنگ اکران را به خود ببیند چراکه ستاره اصلی فیلم یعنی دیلان اوبرین، طی تصادف بسیار شدیدی که سر صحنه فیلمبرداری برای او رخ داد، مدتها در بیمارستان بستری بود و همین مسئله سبب شد تا تولید و اکران فیلم با وقفه ای نزدیک به 12 ماه مواجه شود. وقفه ای که سبب شد سومین قسمت از سری فیلمهای نوجوان محور « دونده مارپیچ » زمانی به روی پرده سینماها برود که دیگر تقریباً خبری از آثار سه گانه با محوریت نوجوانان در سینما نیست. « علاج مرگ » در روزهایی به سینما آمده که آثار شاخص اکران شده اند و در ماه منتهی به اسکار، نمی توان رقیب قدرتمندی در گیشه برای آن متصور بود. داستان سومین قسمت از « دونده مارپیچ » از این قرار است :

توماس ( دیلان اوبرین ) که در دو قسمت گذشته به همراه دوستانش موفق شد از موقعیت های خطرناک عبور کند، حالا در این قسمت می بایست به همراه گروهش برای نجات یکی از دوستان محبوس شده شان به نام مینهو ( کی هانگ لی ) وارد عمل شوند. کسی که در هزارتوی ترسناکی که توسط سازمان مخوف ویکد (WCKD ) اداره می شود گرفتار شده. توماس و دوستانش در تلاش برای نجات مینهو، به ” آخرین شهر ” می روند. شهری پر از تله های مرگبار و هزارتوی بی پایان که می تواند آنان را به کام مرگ بفرستد اما…

سری فیلمهای « دونده مارپیچ » در دو قسمت قبلی با تمرکز بر اکشن و خلق موقعیت های پُر تنش موفق شده بودند طرفداران بسیاری را به سینماها بکشانند. سه گانه ای که اگرچه تا حد زیادی مشابه همتایانش یعنی « عطش مبارزه » و « ناهمتا » بود و با همان الگوی رایج روانه سینما گردیده بود، اما به واسطه جلوه های ویژه چشم نواز و ضرباهنگ متناسب توانست رضایت نسبی مخاطبین سینما را بدست بیاورد و البته تبدیل به مرادِ دل طرفداران این عنوان نیز شود.

بخش سوم فیلم در مقایسه با دو قسمت قبل، به مراتب از ضرباهنگ بالاتری برخوردار است و از همان سکانس ابتدایی فیلم به خوبی این نکته را عیان می سازد که قرار نیست فیلم هرگز متوقف شود و پیوسته در حال تعقیب و گریز است. به لطف حضور مجدد وس بل در مقام کارگردان که فارغ از کارگردانی، متخصص جلوه های ویژه و طراحی گرافیک می باشد، « علاج مرگ » در بخش جلوه های ویژه نسبت به دو اثر قبلی غنی تر و هیجان انگیز تر به نظر می رسد و مخصوصاً در برخی از نماهای بیرونی، می توان از تماشای نتیجه کار این کارگردان خوش ذوق در بخش اکشن لذت برد.

اما مشکل اصلی « علاج مرگ » مانند دو قسمت قبل، در بخش فیلمنامه به چشم می خورد که هرگز رو به جلو حرکت نمی کند. فیلم در مدت زمان طولانی 144 دقیقه، جز تکرار تعقیب و گریز نکته جدیدی برای ارائه به مخاطب خود ندارد و روابط میان شخصیت ها نیز در سطح باقی می ماند. وس بل برای نشاندن مخاطب بر صندلی به مدت 144 دقیقه، محتوای مناسبی در اختیار نداشته و از این جهت که فیلمنامه « دونده مارپیچ » حتی در قسمت های قبل هم بستر مناسبی برای پرداخت بیشتر شخصیت ها و بسط و گسترش داستان مهیا نمی کرد، در قسمت سوم نیز این معضل به قوت خود باقی مانده با این تفاوت که زمان طولانی فیلم مجموعه ای از صحنه های اضافه را به داستان گنجانده که به راحتی با حذف آنها می توان به دقایق مفیدتری دست یافت!

به نظر می رسد که تهیه کنندگان « علاج مرگ » بی نهایت علاقه مند بوده اند تا آخرین قسمت از این عنوان را مانند همتایانش ( عطش مبارزه و ناهمتا ) در دو قسمت جداگانه به روی پرده سینما بفرستد تا بتوانند از این طریق سود بیشتری را نصیب خود نمایند اما در نهایت با این مسئله کنار آمدند که اثر را با مدت زمان طولانی و در یک قسمت واحد به نمایش درآورند. تصمیمی که عاقلانه به نظر می رسد چراکه به نظر می رسد داستان در قسمت سوم به بن بست نهایی رسیده و بیش از این نمی تواند موقعیت مفید خلق نماید. قصه مخصوصاً در اواسط فیلم، با افت شدیدی مواجه شده و به مجموعه ای از تعقیب و گریزهای عجیب خلاصه می شود که در وهله اول هیجان انگیز به نظر می رسند اما پس از مدتی مخاطب متوجه می شود که در حال تماشای تعقیب و گریزی، بیش از آنچه که می بایست ببیند، می باشد!

دیلان اوبرین که با مصدومیت شدیدش طی یک سال اخیر بسیاری از طرفدارانش را نگران کرده بود، در قسمت سوم نقش رهبر جنبش را بر عهده گرفته و در این میان لحظات تکراری از بیان لزوم گرامیداشت فداکاری و پایداری به ارزش ها را رقم می زند. روی هم رفته، نباید خیلی انتظاری از او در این اثر داشت. با اینحال به نظر می رسد که وی توانسته طرفداران را مجاب نماید که او را به عنوان قهرمان بپذیرند. در کنار اوبرین بازیگران نوجوان بسیاری مانند توماس برودی سنگستر و کی هانگ نیز حضور یافته اند که فیلم چندان فرصتی برای به نمایش گذاشتن توانایی های بازیگری در اختیارشان قرار نمی دهد و هرآنچه که ارائه کرده اند، فرار در مقابل پرده سبز بوده است!

« دونده مارپیچ : علاج مرگ » می تواند یک حُسن ختام مناسب برای این سه گانه نوجوان محور باشد. پس از گذشت یک سال از بازنشستگی اکثر آثار سه گانه ( یا چهار گانه! ) نوجوان محور در سینما که همزمان با قسمت های قبل این اثر به نمایش درآمده بودند، « علاج مرگ » با کمی دیرکرد خود را به نقطه پایان رسانده و نتیجه کار هم چندان بد نیست. فیلم موقعیت های اکشن فراوانی می سازد و کیفیت مناسبی هم در بخش جلوه های ویژه دارد. اگر دیالوگ های عجیب و نخ نما شده اثر را فراموش کنید و چندان به فیلمنامه سخت نگیرید، می توان با ذهن آزاد به تماشای این نوجوانان محبوس شده در هزارتوی نشست که دائم در حال چرخیدن به دور خود هستند!

منتقد : میثم کریمی

این مطلب بصورت اختصاصی برای سایت ” مووی مگ ” به نگارش درآمده و برداشت از آن جز با ذکر دقیق منبع و اشاره به سایت مووی مگ، ممنوع بوده و شامل پیگرد قانونی می گردد.

به خانواده بزرگ جامعه مجازی مووی مگ بپیوندید

دونده مارپیچ : علاج مرگ