نقد و بررسی فیلم The Devil Inside ( شیطان درون )

همیشه گفته شده که برای ساخت یک فیلم بفروش نیازمند ایده ای جدید و بودجه ایی قابل توجه هست تا بتوان کار را به سرانجام رساند. این قبیل فیلمها عموماً در ژانر اکشن دسته بندی می شوند و در جریان آن شما می تواند هر چند دقیقه یکبار انفجار ، تعقیب و گریز ، بدلکاری و…ببینید! اما این قانون چند سالی هست که گرفتار یه بند اضافه شده و آن ساخت فیلمِ ” مستندی ” است. نحوه ساخت این نوع فیلمها به این صورت است که شما یک دوربین کرایه می کنید و چند نفر بازیگری که تابحال هیچ کدام از آنها در هیچ جای پرده ی نقره ایی و حتی صفحه تلویزیون مشاهده نشده را گرد هم می آورید و به سراغ یک سوژه ترسناک می روید! برای ساخت این نوع فیلمها احتیاجی نیست که ریسک انجام دهید و چند ده میلیون دلار ناقابل را از سرمایه گذار دریافت کنید و همیشه استرس برگشت پولتان را داشته باشید، بلکه می توان به راحتی با داشتن 500 هزار الی 1 میلیون دلار ، فیلمهای ترسناک ” مستندی ” را تولید کرد و مهمتر از همه اینکها در هر صورت شما برگشت سود خواهید داشت! « شیطانِ درون » جدیدترین فیلم ترسناکی است که بر پایه این فرمول آشنا ساخته شده است.

داستان فیلم درباره زنی به نام ماریا رزی ( سوزان کراولی ) است .این خانم که با عالم ارواح و غیب ارتباط تنگاتنگی دارد، در سال 1989 در جریان یک جن گیری در خانه شخصی اش ، 3 نفر از افراد حاضر در جریان این جن گیری را به قتل می رساند! پس از این ماجرا ماریا دستگیر می شود اما به دلیل آنکه تشخیص داده می شود که در زمان انجام اینکار تعادل روانی نداشته، به بیمارستانی در شهر رم ( ایتالیا ) برده می شود تا در آنجا تحت مراقبت باشد. بعد از 20 سال از گذشت آن شب وحشتناک، دخترِ ماریا به نام ایزابل ( فرناندا آندراده ) تصمیم می گیرد به سراغ مادرش برود تا ببیند وضعیت او به چه شکل است و اگر کمکی هم از دستش بر می اید انجام دهد. در ادامه او به همراه خود عواملی از جمله یک فیلمساز (!) و جن گیرانی را همراه می کند اما…

در ساخت فیلمهای ترسناک به سبک ” دوربین روی دست ” مهمترین عامل جذابیت و موفقیت ، بهره گیری از محیط اطراف و ایجاد لحظه های ناب توسط آن است که « شیطانِ درون » هیچکدام از این فاکتورها را در خود نمی بیند. روایت « شیطانِ درون » اصلی ترین دلیل ضعف فیلم به شمار می آید. در سکانس ابتدایی فیلم ما شاهد هستیم که تمام وقایع اتفاق افتاده در سال 1989 به شکل مستند به تماشاگر نشان داده می شود و در ادامه هم گریزی به قوانین واتیکان برای جلوگیری از ثبت لحظه های جن گیری زده می شود، این داستان همانطور که متوجه شده اید قرار است با زیر پا گذاشتن قوانین واتیکان به سراغ یک جن گیری اساسی برود و ما را حسابی بترساند! تا اینجای کار می توان انتظار یک فیلم ترسناک خوب بر پایه همان فرمول های همیشگی را داشت تا در اوایل سال جدید میلادی ما را بترساند، اما زمانی که ما با ماریا رزی در بیمارستان آشنا می شویم تمام ذهنیت مثبتی که از این فیلم داشتیم به باد می رود. این شخصیت بیشتر از آنکه فکرش را می کردم ساده و بی آلایش هست و نویسندگان فیلم هیچ زحمتی برای کمی ترسناک تر جلوه دادن آن به خرج نداده اند. او ناگهان صدایش را به مرد و زن و ابلیس و… تغییر می دهد اما شاید « شیطانِ درون » از معدود فیلمهای ترسناکی باشد که در این لحظه هیچ تماشاگری را نمی ترساند! در واقع متاسفانه باید بگویم که تیپ و پرداخت شخصیت ماریا رزی به قدری پیش پا افتاده است که کمتر تماشاگری می تواند ارتباطی درست و حسابی با او برقرار کند، این ضعف در لحظه هایی از فیلم بحرانی تر هم می شود و متاسفانه کار به جایی می کشد که حتی باعث تبسم تماشاگر می شود! به عنوان مثال در سکانس هایی که کشیش در حال صحبت کردن با جن درون ماریا هست، شما به راحتی می توانید به دیالوگ های بی معنی و مضحک رد و بدل شده بین این 2 بخندید و کسی هم شما را بابت این قضیه سرزنش نخواهد کرد!.

مشکل دیگر « شیطانِ درون » دوربینی است که در دست فیلمبردار محترم قرار دارد و تمام لحظات درمان رزی را ثبت می کند. متاسفانه این فیلمبردار به حدی با دقت صحنه های مربوط به جن گیری را به تصویر می کشد که تماشاگر حتی یک فریم از این وقایع را از دست نمی دهد! فیلمبرداری « شیطانِ درون » به قدری حرفه ایی انجام گرفته که فیلم ناخودآگاه حس واقعی بودن فیلم را از تماشاگر سلب می کند!

بازی بازیگران هم به مانند روایت ضعیف فیلم، مملوء از اغراق است. همانطور که گفتم در ساخت چنین فیلمهایی اصلاً لازم نیست از چهره های سینمایی استفاده کنید و قرارگیری چند بازیگر گمنام ( حتی نا بازیگر ) در کنار یکدیگر می تواند مشکل شما را برطرف کند. البته در « شیطانِ درون » بازیگرانی حضور دارند که اگر به سریال های آمریکایی علاقه داشته باشید شاید چهره آنها را دیده باشید. اما این امتیاز هم سبب نشده تا شاهد بازی های قوی از بازیگران باشیم. « سوازن کراولی » که در این فیلم جن زده شده، گرچه سعی کرده نقش اش را با الگوبرداری از آثار موفق سالهای گذشته ( به خصوص « جن گیر » معروف ) ایفا کند اما در اجرا تبدیل به کلیشه های آشنایی شده که هیچ جذابیتی برای تماشاگر به جا نمی گذارد. شاید بهتر می بود که تا بدین حد بر روی حرکات او زوم نمی شد تا شاهد ضعف های بازیگری و البته ضعف شخصیت پردازی بد او نباشیم. « فرناندا آندراده » هم به عنوان کسی که می خواهد مادرش را از این جنون نجات دهد، قابل لمس نیست. او بیشتر از آنکه نقشی محوری در فیلم داشته باشد بیشتر شبیه به یک بهانه برای ورود کشیشان به زندگی ماریا هست و پس از این ورود، به حاشیه رانده می شود. این خانم بازی در چندین سریال را در کارنامه اش دارد اما شخصاً اولین بار است که او را می بینم و باید بگویم که این اولین برخورد اصلاً خوب نبوده!

در نهایت باید به پایان بندی احمقانه فیلم اشاره کنم که تیر خلاص را به پیکره فیلم وارد می کند و تماشاگر را به خنده وا می دارد! متاسفانه ذکر این پایان عجیب و غریب به دلیل از بین رفتن هیجان تماشای فیلم ( اگر هیجانی وجود داشته باشد! ) جایز نیست اما همانقدر می توانم بگویم که شما با چیزی بدتر از پایان بندی فوق العاده مضحک فیلم « آخرین جن گیری » روبرو خواهید شد!

« شیطانِ درون » یکی از ضعیف ترین فیلمهای ترسناکی است که در یک سال اخیر مشاهده کرده ام. مطمئنم اگر این فیلم در ماه دسامبر سال 2011 اکران می شد، می توانستم نامش را به عنوان ضعیف ترین فیلم ترسناک سال اعلام کنم! سازندگان « شیطانِ درون » بعد از تماشای فیلم به تماشاگران می گویند که پرونده ” ماریا رزی ” هنوز هم باز است و اگر می خواهید از این خانم بیشتر بدانید به وبسایتی که اعلام می کنیم بروید و اطلاعات مورد نظر را کسب کنید! در سایت که می رویم به جز بیوگرافی و چند جزییات بی منبع که هیچ کجا تائید نشده ، چیزی دیگری را پیدا نمی کنیم و در آخر هم می فهمیم که کلاً سرکار بوده ایم! شاید زمانش رسیده باشد که تحولی در ساخت این نوع فیلمها به کار گرفته شود، جداً تا کی می خواهیم داستان هایی را که سازندگان فیلم آنها را نوشته اند و به ما می گویند که واقعی است را باور کنیم و اینقدر هم به این واقعی بودن تاکید کنیم تا در آخر با تمام وجودمان آن را باور کنیم؟!